# ادبیات ایران
# شاهنامه
# مطهری
ديدگاه آیت الله مطهری در باره فرهنگ ایران و زبان پارسی
زنده کردن لغات فارسی باستانی، برگشت از تعالیم قرآن است
انجمن و مؤسّسه‌ای بود برای این امور که با وزارت معارف و فرهنگ رابطه داشت؛ و برای از بین بردن لغات عربی و فرهنگ اسلام نهایت سعی و کوشش را داشتند. و در اداره‌ی فرهنگستانی که پشت مدرسه‌ی سپهسالار بود، برای این موضوع مال ملّت بیچاره را می‌خوردند و می‌بردند. نام قبرستان را گورستان، و اجتماع را گردهمایی، و جمعه را آدینه، و وسائل ارتباط جمعی را رسانه‌های گروهی، ...
اینها همه برای دور کردن مردم از لغات قرآن است. برای قطع رابطه و بریدن با نهج البلاغه است. برای عدم آشنایی مردم به جمعه و جماعت است. برداشتن «طاء» از کلمات و به جای آن «تاء» نهادن، مانند تبدیل کتابت لفظ طهران به تهران روی همین زمینه است ...
برای ریاضیات از جبر و حساب استدلالی و فیزیک و شیمی در نمره‌ی امتحانی ضریب می‌گذارند؛ و برای عربی نه تنها ضریب نمی‌گذارند، آن قدر آن را بدون اهمّیت و در درجه‌ی پست می‌گذارند که وجود و عدمش مساوی می‌باشد....
این همه سر و صدا برای عظمت فردوسی، و جشنواره و هزاره و ساختن مقبره، و دعوت خارجیان از تمام کشورها برای احیاء شاهنامه، و تجلیل و تکریم از این مرد خاسر زیان بُرده‌ی تهیدست برای چیست؟! برای آن است که در برابر لغت قرآن و زبان عرب که زبان اسلام و زبان رسول الله است، سی سال عمر خود را به عشق دینارهای سلطان محمود غزنوی به باد داده و شاهنامه‌ی افسانه‌ای را گرد آورده است ...تبلیغات برای فردوسی و شاهنامه، تبلیغات علیه اسلام است. فردوسی با شاهنامه‌ی افسانه‌ای خود که کتاب شعر (یعنی تخیلات و پندارهای شاعرانه) است خواست باطلی را در مقابل قرآن عَلم کند؛ و موهومی را در برابر یقین برسر پا دارد. خداوند وی را به جزای خودش در دنیا رسانید و از عاقبتش در آخرت خبر نداریم. خودش می‌گوید: بسی رنج بردم در این سال سی /
عجم زنده کردم بدین پارسی /
چو از دست دادند گنج مرا /
نبد حاصلی دسترنج مرا/
ما در زمان خود هرکس را دیدیم که خواست عجم را در برابر اسلام عَلم کند، و لغت پارسی را در برابر قرآن بنهد، با ذلّت و مسکنتی عجیب جان داده است. فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الابْصَار!
برگرفته از کتاب ِ نور ِ ملکوت ِ قرآن –
تالیف آیت الله مُطهّری/ جلد چهارم / بخش ِ ششم
ديدگاه آیت الله مطهری در باره فرهنگ ایران و زبان پارسی
توجه داشته باشید که ایشان به توطئه‌ی مذکور پی برده اما بی آنکه توجه نماید که تمام علوم فقهی خود نیز از کتب روائی و حدیث جعلی است
زنده کردن لغات فارسی باستانی، برگشت از تعالیم قرآن است
انجمن و مؤسّسه‌ای بود برای این امور که با وزارت معارف و فرهنگ رابطه داشت؛ و برای از بین بردن لغات عربی و فرهنگ اسلام نهایت سعی و کوشش را داشتند. و در اداره‌ی فرهنگستانی که پشت مدرسه‌ی سپهسالار بود، برای این موضوع مال ملّت بیچاره را می‌خوردند و می‌بردند. نام قبرستان را گورستان، و اجتماع را گردهمایی، و جمعه را آدینه، و وسائل ارتباط جمعی را رسانه‌های گروهی، ...
اینها همه برای دور کردن مردم از لغات قرآن است. برای قطع رابطه و بریدن با نهج البلاغه است. برای عدم آشنایی مردم به جمعه و جماعت است. برداشتن «طاء» از کلمات و به جای آن «تاء» نهادن، مانند تبدیل کتابت لفظ طهران به تهران روی همین زمینه است ...
برای ریاضیات از جبر و حساب استدلالی و فیزیک و شیمی در نمره‌ی امتحانی ضریب می‌گذارند؛ و برای عربی نه تنها ضریب نمی‌گذارند، آن قدر آن را بدون اهمّیت و در درجه‌ی پست می‌گذارند که وجود و عدمش مساوی می‌باشد....
این همه سر و صدا برای عظمت فردوسی، و جشنواره و هزاره و ساختن مقبره، و دعوت خارجیان از تمام کشورها برای احیاء شاهنامه، و تجلیل و تکریم از این مرد خاسر زیان بُرده‌ی تهیدست برای چیست؟! برای آن است که در برابر لغت قرآن و زبان عرب که زبان اسلام و زبان رسول الله است، سی سال عمر خود را به عشق دینارهای سلطان محمود غزنوی به باد داده و شاهنامه‌ی افسانه‌ای را گرد آورده است ...تبلیغات برای فردوسی و شاهنامه، تبلیغات علیه اسلام است. فردوسی با شاهنامه‌ی افسانه‌ای خود که کتاب شعر (یعنی تخیلات و پندارهای شاعرانه) است خواست باطلی را در مقابل قرآن عَلم کند؛ و موهومی را در برابر یقین برسر پا دارد. خداوند وی را به جزای خودش در دنیا رسانید و از عاقبتش در آخرت خبر نداریم. خودش می‌گوید: بسی رنج بردم در این سال سی /
عجم زنده کردم بدین پارسی /
چو از دست دادند گنج مرا /
نبد حاصلی دسترنج مرا/
ما در زمان خود هرکس را دیدیم که خواست عجم را در برابر اسلام عَلم کند، و لغت پارسی را در برابر قرآن بنهد، با ذلّت و مسکنتی عجیب جان داده است. فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الابْصَار!
برگرفته از کتاب ِ نور ِ ملکوت ِ قرآن –
تالیف آیت الله مُطهّری/ جلد چهارم / بخش ِ ششم
۲ نظر:
در پاسخ پست رستم پوشالی:
ایرانی جماعت هر وقت اسم محمد(ص) را شنید گفت: الهم صل علی محمد و....
اما هر وقت نام علی(ع) را شنید، بغض گلویش را گرفت، چشمانش پر از اشک شد و در قلب خود گفت: شاه مردان علی!...
که اگر تحلیل عمیقی در باور های مردم داشتید می بایست از این در می یافتید که رستم اصلا پوشالی نیست تجلی ایده ال های یک قوم است.
خواهش می کنم مغلطه نکنید که من علی(ع) را با رستم مقایسه کردم می دانم که می فهمید منظورم چیست.
بله بله علی هم توطئه‌ی یهودیان بوده و هست!
می‌دانید مزار ابولولو در ایران است و جزو زیارتگاههای یهودیان؟
ارسال یک نظر