بیانیه‌ی شماره‌ی سه حزب خردگرائی
قطعی بودن حمله به ایران مدتهاست که بر ما آشکار شده است و اکنون مطمئن هستیم که واقعه‌ی یازده سپتامبر شروع سناریوئی بوده که پرده‌ی آخر آن حمله به ایران است.
آمریکا می‌دانست که اگر با ایران وارد جنگ شود چنانکه فرماندهان پنتاگون پیشبینی کرده بودند شروع آن با آمریکا بود اما پایان آن قابل کنترل نبود.
از نظر تئوری ممکن بود که تمام دشمنان آمریکا در منطقه با هم متحد شده و وارد جنگ شوند.
عراق لیبی سوریه سه کشوری بودند که به صورت بالقوه دشمن قسم خورده‌ی آمریکا بودند و اگر آمریکا وارد جنگ با ایران می‌شد به احتمال زیاد آنها به نفع ایران دخالت می‌کردند و حداقل اسرائیل در این میان ضربات سختی تحمل می‌کرد.
آنچه که ساده لوحانه بهار عربی و بیداری اسلامی نامیده می‌شود در واقع عقیم کردن کشورهائی است که به طور سنتی روحیه‌ی ضد غربی داشتند وگرنه چرا بهار عربی در کشورهای دوست آمریکا مانند عربستان اتفاق نمی‌افتد؟
گرچه ما معتقدیم که آنها هم در زمان خودش طعم این نیرنگ صهیونیستی را خواهند چشید.
زمانی که خواسته‌های غرب از حد تحمل آنها فراتر رود و صرفه به سرنگونی آنها باشد.
به هر حال تا کنون ما در حمایت از قذافی و صدام غفلت کردیم همانطور که اکنون از درد و رنجی که مردم لیبی و عراق متحمل می‌شوند غافلیم.
اما اکنون ما رسما به حکومت ایران هشدار می‌دهیم که حمله به ایران قطعی و غیر قابل اجتناب است.
تحریمها به نحوی طراحی شده که همواره از آستانه‌ی تحمل سران نظام کمتر باشد و در هر مرحله که توسط ایشان به عنوان یک واقعیت قبول می‌شود دور جدیدی از آنها آغاز می‌گردد.
همه می‌دانیم که آمریکا و غرب هنوز یک دهم توانائی‌های خود را در فلج کردن اقتصاد ایران بکار نبردند و منتظرند تا با هر مرحله تحریم که ایران ضعیف می‌گردد و قدرت تهاجمی اش کمتر می‌گردد مرحله‌ی دیگری را اعمال کنند.
مذاکرات هسته‌ای هم بازیچه‌ای بیش نیست جهت سرگرم کردن ما تا زمان بگذرد و اولا کار سوریه یکسره شود و دوما انتخابات آمریکا انجام شود چون هرگز در طول تاریخ حکومت آمریکا نزدیک انتخابات با کشوری وارد جنگ نگردیده است.
ما باید این واقعیت را قبول کنیم و منفعل نمانیم تا مانند گوسفندی ما را سر ببرند.
اکنون که خصومت غرب بر ما اشکار شده ما باید تا گرفتار آشوب و قحطی نشده‌ایم و تا سوریه و حزب‌الله هستند از شرایط زمانی موجود استفاده کنیم و در تنگه‌ی هرمز محدودیت عبور و مرور ایجاد کنیم و کشتی‌ها را از نظر مقصد و نوع کالای حمل شونده بازرسی کنیم و برای کشورهای متخاصم محدودیت عبور و مرور ایجاد کنیم.
این امر قطعا تنش زا خواهد بود و احتمالا ما را وارد جنگ خواهد کرد.
اما این جنگ محتوم و قطعی است پس بهتر است به ابتکار ما باشد.
شاید شاید در صورت وقوع یک رویاروئی زود هنگام یک دیپلماسی فعال بتواند آمریکا را وادار کند که با ما وارد مذاکره‌ای جهت ایجاد تفاهمی در راستای منافع مشترک و ترک مخاصمه شود.
گرچه آنهم قابل اعتماد نخواهد بود.
اما باید بدانیم که در سرنوشت ما نبردی سهمگین نوشته شده و نباید حرفهای حساب شده‌ای که گاه و بیگاه افرادی به عنوان کارشناس و دولتمرد غربی میزنند امید واهی امکان اجتناب از این رویاروئی را در ما ایجاد کنند.
ما رسما اعلام می‌کنیم که به دلایل متعددی که در این مجال نمی‌گنجد رویاروئی ایران و امریکا امری حتمی است و انفعال دولتمردان ما در این رابطه یک خیانت آشکار است.
از این به بعد از نظر ما هر گونه کوتاهی برای کمک به سوریه و بشار اسد و بستن تنگه‌ی هرمز مصداق بارز خیانت است.
شورای رهبری حزب خردگرائی ایران
12 مرداد 1391
